"Het tweede deel van de voorstelling is een uitnodiging om met z’n allen op het podium te dansen. Het publiek van de Nederlandse Dansdagen, jong en oud, bestormde afgelopen zaterdag het toneel met vreugde, overgave, en ergens ook – denk ik – hoop."
"ClubINC is een bewijs van de kracht van kunst om barrières te doorbreken en mensen samen te brengen. Het is een ode aan diversiteit en een uitnodiging om te vieren wat ons verbindt in plaats van wat ons verdeelt. Als je op zoek bent naar een bijzondere voorstelling die je hart raakt en je ziel doet dansen, dan is ClubINC een absolute must-see. Het is een viering van het leven, in al zijn prachtige verscheidenheid."
"Kun je in anderhalf uur samenballen wat normaal de hele nacht mag doorgaan? (...) Het lukt Schumacher, omdat hij zijn werk vanuit een ontvankelijke houding slim opbouwt, zijn publiek op uitnodigende wijze dirigeert, en de juiste muziek op het juiste moment inzet – en okee, en ook omdat zo’n nacht dansen op een rare manier de tijd lijkt op te vouwen."
"When it comes to polished aesthetics and witty vibes, Connor Schumacher never disappoints."
"Schumacher rekt speels en geestig ons geestelijk uithoudingsvermogen op, zodat we ons bestand voelen tegen de malle molen van het steeds sneller draaiende leven. Zijn energieke peppil zet ludiek aan het denken over welke vaardigheden nodig zijn om anno nu een goed toegerust mens te zijn. Hoe trainen we die?"
"His work is always equally unassuming, deeply sensitive and with a poignant point."
"Zeer spannend en ook geestig is het bewegende object dat Connor Schumacher heeft gecreëerd. Het betreft een tamelijk vormloze massa van doorschijnend plastic, binnenin bekleed met zwart plastic. Het object beweegt gewichtloos door een kleine ruimte in het museum en gaat op die manier een dialoog aan met de bezoeker(s). Wie dichterbij komt ontdekt dat het bewoond wordt en heel sporadisch ook spreekt. Wie is die andere onbekende? In I trust in this life we will have another moment alone stelt Schumacher die vraag op zeer verrassende en originele wijze. De interactie die hij aangaat met zijn publiek is even substiel als speels."
"...Schumacher invites us to a strange ceremony, a sort of acid mass in which identities become blurred, with the desire to “extract oneself from form”. Thus the figure of the romantic ballet gradually dissolves into darkness while the body is returned to its nudity. While the music is subject to variations in speed and passes through all spectrums – romantic, religious, electronic – figures close to animals or ancient statuary, images of dreams or nightmares emerge. Boy oh Boy 2 invites us on an inner journey, in search of the depths, where human beings sometimes hide.